Kleine wereld

Kersteditie

Lieve lezer,

Het overkomt veel ouders: je wereld wordt, op sommige gebieden, wat kleiner als je kinderen krijgt. Ik schreef het onderstaande verhaal in november en deel het graag met jullie deze kerstvakantie (want: sneeuw).

“Klein” wil trouwens lang niet altijd zeggen “benauwend”. Veel lieve mensen houden mijn wereld groot genoeg. Daarnaast begon in ik 2024 regelmatig te schrijven. Bedankt Catrin Kemp, Edith van Beurden, Anne Firet en Engelie Nouwens (ook wel: mam) voor de hulp, inspiratie en stok achter de deur in deze creatieve zoektocht.

Ik wens jullie allemaal fijne feestdagen en een gelukkig 2025, hoe groot of klein je wereld ook is!

De postzegel

Het sneeuwt vandaag. Het is vroeg in het jaar voor sneeuw en de sneeuw zal nog niet blijven liggen. Maar de vlokken vallen. Dikke vlokken, bijna zo groot als een kerstbal.

Ik zou vanavond gaan schrijven. Met nieuwe mensen. Mensen die ik niet ken (en mijn moeder). ’s Avonds. Aan de andere kant van de stad. Ik ben het niet meer gewend: het huis uit gaan nadat de kinderen op bed liggen. De donkerte instappen, een vreemde plek opzoeken.

Maar het sneeuwt. En dus liepen de plannen anders. Alles is anders als het sneeuwt.

De locatie veranderde: we treffen elkaar in het huis van mijn ouders. Een vertrouwde plek, op loopafstand. Terwijl ik vanuit mijn eigen huis naar het huis loop waar ik geboren ben, langs de besneeuwde haven waar de kerstverlichting brandt, denk ik na over de postzegel waarop mijn leven zich afspeelt.

Mijn zussen zijn de afgelopen jaren beiden terugverhuisd naar Tilburg. Mijn volledige ouderlijk gezin, door studies en banen 16 jaar lang verspreid over verschillende steden in het land, in Europa soms, bevindt zich ineens helemaal in dezelfde hoek van de stad. De maximale afstand tussen onze huizen: 2,3 kilometer.

Mijn kantoor bevindt zich op 1,5 kilometer afstand van mijn huis. De boekenwinkel en HEMA: 1,4 kilometer. De opvang van de jongste: 1 kilometer. De school van de oudste: 300 meter. Het vriendinnetje waarmee hij afspreekt: aan de andere kant van ons pleintje. De friettent: daarnaast.

Mijn leven bestaat uit een spinnenweb van korte verplaatsingen. Met de fiets. Of te voet. Mijn handen rustend op de vertrouwde stang van de kinderwagen. Mijn ogen gericht op de gestalte die me vooruitsnelt op zijn loopfiets.

Als ik tijdens mijn lunchpauze op werk door de wijk loop waar ik geboren ben vraag ik me wel eens af hoe lang het gaat duren. Hoe lang deze cocon blijft bestaan, dit nest wat ik heb gebouwd. Gebouwd? Is het gebouwd? Of is het ontstaan? Zijn de takken op een hoop gewaaid en neergedaald in een windstil hoekje van een verlaten plein? Voortgestuwd door de grote krachten in mijn leven. Mijn angst voor het onbekende, mijn band met mijn familie, mijn jonge kinderen.

Onherroepelijk zal het uit elkaar vallen de komende jaren. Mijn werk zal zich verplaatsen of een van mijn familieleden zal verhuizen. De kinderen zullen naar de middelbare school gaan, de stad verlaten. Het land verlaten? Hun wereld zal groter worden. Mijn wereld zal weer groter worden.

Maar nu nog niet. Nog even niet. Ik wandel verder. Sneeuw daalt neer over mijn nest.

Wil je meer van me lezen? Subscribe via de onderstaande knop.

PS. Zelfs onze kerstboom is dit jaar uit praktische overwegingen (en tot groot verdriet van de oudste) klein.